Dit verhaal gaat over twee vrienden die door de woestijn liepen. Op een bepaald moment tijdens de reis kregen ze ruzie, en de ene vriend sloeg de ander in het gezicht. Degene die geslagen werd, was gekwetst, maar schreef echter zonder iets te zeggen in het zand: "VANDAAG SLOEG MIJN BESTE VRIEND MIJ IN HET GEZICHT".
Zij liepen verder totdat zij een oase vonden, waar zij besloten een bad te nemen. Degene die was geslagen, raakte beklemd in de modder en dreigde te verdrinken, maar zijn vriend redde hem. Nadat hij was bijgekomen, schreef hij op een steen: "VANDAAG REDDE MIJN BESTE VRIEND MIJN LEVEN".
De vriend die had geslagen en zijn beste vriend daarna had gered vroeg hem: 'Nadat ik je had geslagen, schreef je in het zand en nu schrijf je op een steen, waarom?' De andere vriend antwoordde:
"Als iemand ons pijn doet moeten we het in zand opschrijven waar de wind van vergeving het kan uitwissen. Maar als iemand iets goeds doet voor ons, moeten we het in steen graveren, waar geen wind het ooit kan uitwissen".
Leer om je pijn in het zand te schrijven en om je goede ervaringen in steen te graveren. Men zegt dat er een minuut nodig is om bijzondere mensen te vinden, een uur om hen te waarderen, een dag om van hen te houden, maar daarna een heel leven om hen te vergeten.
